Toplayarak karnının altına ayaklarını, ve üşüyen başını gömerek benekli yumuşacık tüylerine, yumdu gözlerini bir kuş. Hangi dalın üstünde uyuyakaldıysa, oydu evi.

    Eskide kalmış ama eskimemiş yüzün, hep aynı tazeliği, aynı coşkusu, aydınlığıyla... Böyle düşündüm, dökülmüş yaprakları ayakkabımın ucuyla çatırdatırken. Kapıp kaçtı şapkamı birden rüzgar, kötücül küçük kuşlar üşüştü başıma. Donuk bakışlı kapına baktım uzaktan, kibirli anahtar deliğinden katı ve her sesi bastıracak türden can sıkıcı bir sessizlik yayılıyordu sokağa.

    Kalabalık nerdeyse, o orda. Biliyor kalabalığa karışmanın güvenli ve hayli kazançlı olduğunu. Fikirlere değil yalnızca o kuru çoğunluğa inanıyor.