Sırtımıza vuran  müziğin yüzüne kapıyoruz yeşil kapıyı. Kızıl gökyüzünün altında tozuyor kar. Telaşsız... Eşikten sokağın dört bir yanına dağılan sarsak ayak izlerini bozmakla başlıyoruz yürümeye. Köşede, cılız bir ateşin başında çocuk, saatlerdir aynı kestaneleri evirip çevirmekten bezmiş. Önünde duruyoruz. Ardımızda kalıyor. Ellerimizde kabuğundan ayrılmaya direnen yanık kestanenin sıcaklığı... Yüzünde gölgeler... Yüzümde gölgeler.. Omuzlarında eriyor kar. Usulca... Tabelaların ucundan sarkan kırık buruk harflerin suskunluğuyla geçiyoruz geceden.