Sertçe, çarparak kulaklarımıza sesi, son kez çarparak sesi, birden söndü.

Mızrakla delinmiş postu gibi bir geyiğin, tıpkı o güzel postu gibi kanla ıslandı gün. Sonra ölü gözleriyle ceylanın, ölü gözleriyle kalbimizi deşmeye devam etti.

Haykırmalıydı: ölmedim! Bu benim için parçalanma, parçalarımla doğaya taze bir soluk verme halidir.

Haykırmadı. Etinin ufalanıp, şişlere geçirilip, ateşte nara dönüp, dişlerin arasında ince ince öğütülmesini izledik. Kemiklerine, bağırsaklarına kirli köpeklerin üşüştüğünü...

Haykırmadı. Ölmedi de.